viernes, 14 de diciembre de 2012

De la pública a la privada y al revés (El País)


Noticia de El País (2/12/12).


Manuel Marín Ferrer fue entre 2000 y 2007 el hombre de la Generalitat valenciana en el departamento de Salud de la comarca de La Ribera, de gestión privada. Durante este tiempo ocupó el cargo de comisionado. Su trabajo consistía en supervisar desde la Administración a la empresa privada adjudicataria de la atención sanitaria: Ribera Salud UTE. En septiembre de 2007 esa misma operadora sanitaria le fichó para ocupar el cargo de mayor responsabilidad: la dirección del departamento de Salud. Y pasó, sin etapas intermedias, de vigilar a la empresa desde su puesto de la Administración pública sanitaria a estar en nómina de la compañía...

VER NOTICIA COMPLETA

Y además: Privatizar la sanidad pública no sale más barato (El Intermedio - Dani Mateo)


jueves, 18 de octubre de 2012

The Fun Theory (a imaxinación ao poder!)


A imaxinación para facer as cousas divertidas e participativas ten moita máis forza que calquera recomendación ou slogan.
Isto é do que fala esta páxina

Mirade este exemplo. As recomendacións sobre facer exercicio no noso día a día, por exemplo subir escaleiras en vez de coller un ascensor, como medida boa para a saúde, non adoitan funcionar ...pero isto si!!!!!!!!

martes, 9 de octubre de 2012

Las uvas de la ira



John Steinbeck escribió, ya en 1962, esta lúcida descripción de un crimen que no tiene nombre, como indica la última frase que recojo. Lo que da escalofríos es que siga teniendo tantos paralelismos con la actualidad.

(pag. 294):
“...las cosechas se calculaban en dólares; la tierra fue valorizada mediante la plusvalía, las cosechas compradas y vendidas antes de ser plantadas. Y entonces una mala cosecha, una sequía o una inundación, ya no fueron pequeñas muertes en vida, sino simples perdidas de dinero. Y todo su amor se fue empequeñeciendo merced al dinero, y toda su energía se perdió con los cálculos de intereses, hasta que ya no fueron agricultores, sino pequeños mercaderes de cosechas, pequeños fabricantes que tenían que vender antes de producir. Y, entonces, aquellos agricultores que no eran buenos mercaderes perdieron su tierra, que pasó a los buenos comerciantes. No importa cuán inteligente, cuán amante fuese un hombre de la tierra y de las cosas susceptibles de crecimiento natural; no podía sobrevivir si no era también buen comerciante. Y al correr del tiempo las tierras las poseyeron los hombres de negocios, y las haciendas crecieron en extensión pero disminuyeron en número.
La agricultura pasó a ser industria y los propietarios siguieron el ejemplo de Roma, aunque sin enterarse. Importaron esclavos aun cuando no los llamaron esclavos; chinos, japoneses, mejicanos, filipinos. Viven sólo de arroz y fréjoles, dijeron los hombres de negocios. No necesitan mucho. No sabrían qué hacer con un buen salario. Pero mire cómo viven. Pero mire lo que comen. Y si se portan mal, depórtenlos.
Y todo el tiempo las haciendas fueron creciendo, y disminuyendo los propietarios...
Y cambiaron las plantaciones. Los árboles frutales ocuparon el lugar de los trigales, y se extendieron por doquier los vegetales que alimentarían al mundo: lechuga, coliflor, alcachofa, patatas..., plantas que crecen a ras de suelo. Un hombre puede erguirse para mandar una guadaña, un arado, un rastrillo; pero ha de arrastrarse como un chinche entre las hileras de algodón, debe arrodillarse como un penitente en un sendero de alcachofas.
Y sucedió que los propietarios ya no trabajaron en las haciendas. Hicieron agricultura sobre el papel, y olvidaron la tierra, su olor, el tacto de la tierra, y sólo recordaron que la poseían; recordaron solamente lo que ganaron o perdieron por ella. Y algunas de las haciendas se hicieron tan grandes, que un solo hombre no podía ya concebirlas; tan grandes, que se necesitó un ejército de contadores para llevar la cuenta de sus utilidades o de sus pérdidas; químicos para hacer pruebas de la tierra y realimentarla; capataces que cuidasen de que los hombres inclinados sobre el suelo se arrastrasen por entre las hileras de las plantas con toda la rapidez posible para su material humano. Y entonces dicho agricultor se convirtió de verdad en almacenista. Pagaba a los hombres, les vendía alimentos y volvía a recibir el dinero. Y después de algún tiempo ya ni siquiera pagó a los trabajadores. Las haciendas vendían alimentos a crédito. Un hombre podía trabajar y alimentarse; pero cuando terminaba el trabajo descubría que debía dinero a la compañía. Y los propietarios no sólo no trabajaron ya en las haciendas; muchos de ellos ni conocían las haciendas que poseían.
Y entonces los desposeídos fueron empujados hacia el Oeste...”
(pag. 360):
“...yo tengo hambre. Trabajaré por quince centavos . Por la comida. Los niños. Debería usted verlos...
Y esto era conveniente, porque bajaban los salarios y se mantenía el precio. Los grandes propietarios estaban contentos y repartían más prospectos para atraer más gente. Los salarios bajaban y los precios se mantenían al mismo nivel.
Entonces los grandes propietarios y compañías inventaron un nuevo método9. Un gran propietario compró una fábrica de conservas. Y cuando los duraznos y las peras estuvieron maduros, hizo bajar el precio de la fruta a menos del costo de cultivo. Y, en su calidad de dueño de una fábrica de conservas, se pagó a sí mismo un bajo precio por la fruta y mantuvo el precio de las conservas y así obtuvo la utilidad. Y los pequeños agricultores que no tenían fábricas de conservas perdieron sus granjas, que fueron absorbidas por los grandes propietarios, por los Bancos y por las Compañías que poseían también fábricas de conservas. Al pasar el tiempo, hubo menos granjas. Los pequeños agricultores se trasladaron al principio a los pueblos hasta que agotaron su crédito, la ayuda de sus amigos y de sus parientes. Y entonces ellos también salieron a las carreteras. Los caminos se poblaron de hombres codiciosos por un trabajo, capaces de asesinar por conseguir trabajo.
Y las Compañías y los Bancos fueron labrando su propia ruina, aunque sin darse cuenta. Los campos eran fértiles, y por los caminos marchaban hombres hambrientos. Los graneros estaban llenos, y los hijos de los pobres crecían raquíticos... Las grandes Compañías ignoraban que es muy delgada la línea que separa al hambres y a la ira. Y el dinero que pudo haberse pagado en jornales se gastó en gases venenosos, armas, agentes y espías, en listas negras, en instrucción militar. En las carreteras los seres errantes se arrastraban como hormigas en busca de trabajo, de pan. Y la ira comenzó a fermentar...”
(pag. 440):
“...Los pequeños agricultores vieron cómo las deudas iban creciendo como la marea. Pulverizaron los árboles y no vendieron la cosecha, injertaron y podaron y no pudieron recoger la fruta. Y los hombres de ciencia habían trabajado, pensado, y la fruta se está pudriendo en el suelo, y el vino de las tinajas envenena el aire. Pruebe el vino..., no tiene el menor sabor a uva, sino a sulfuros, ácido tánico y alcohol.
El próximo año este pequeño huerto será una parte de un gran conjunto, pues ladeuda habrá ahogado al propietario.
La viña pertenecerá al Banco. Sólo los grandes propietarios pueden sobrevivir, porque también poseen las fábricas de conservas...
...El trabajo en las raíces y en las viñas, en los árboles, ha de ser destruido para mantener el precio, y esto es lo más amargo, lo más doloroso de todo. Carretadas de naranjas arrojadas a la basura. La gente recorrió millas para recoger esa fruta, pero no pudo ser... Y los hombres descubren que la fruta ha sido rociada con petróleo. Un millón de seres hambrientos, que necesitan la fruta..., y las montañas de oro regadas de petróleo...
En los barcos se quema el café como combustible. Se quema el maíz para lograr calor. Se arrojan patatas a los ríos y se colocan guardias en las orillas para que la gente hambrienta no pueda sacarlas...
Éste es un crimen que no tiene nombre...”

Las uvas de la ira. John Steinbeck. Ed. Planeta (sexta edición en España). Barcelona (1965)

martes, 4 de septiembre de 2012

¿Dirigidos/as por psicópatas?


 ..."¿Cuál es la causa de la injusticia económica salvaje, las guerras brutales, la crueldad empresarial diaria? La respuesta: los psicopatas"...
Según afirma Ronson, los miembros de las cúpulas de poder reúnen rasgos psicopáticos que les ayudan a triunfar: locuacidad y encanto, falta de empatía y conciencia, ego desmesurado, gran capacidad de mentir sin remordimientos... Fingen emociones. Estudian a los demás y aprenden a imitarlos, con el único fin de manipularlos para satisfacer sus deseos...
Al menos así lo cree Jon Ronson. Periodista de investigación del diario británico 'The Guardian' y autor de 'Los hombres que miraban fijamente a las cabras', acaba de publicar en España '¿Es usted un psicópata?' (Ediciones B). Un relato entre el periodismo y la ficción en el que se adentra en la industria de la locura hasta convencerse de que los psicópatas dirigen el mundo.
Reportaje en El Mundo.

miércoles, 9 de mayo de 2012

SUMA E SEGUE II


(En castellano más abajo)



O experto en bolsa Francisco Álvarez Molina* leva denunciado en varias ocasións as dúas varas de medir que aplica o Banco Central Europeo aos bancos e aos estados.
Porén iso pode cambiar facilmente, só é unha cuestión de vontade política. É posible, sen modificar os estatutos do BCE, cambiar o seu funcionamento. Xa varias veces este experto comentou que mentres o BCE presta aos bancos ao 1% de interese, os bancos prestan logo aos gobernos a intereses muchísimo máis altos, contribuíndo cada vez máis ao empeoramento da crise.
O BCE non pode prestar directamente aos estados, pero sí pode prestar aos organismos públicos de crédito, como o ICO en España, que á súa vez poderían prestar aos estados a ese mesmo 1%.
Se isto non se fai será porque o poder dos bancos e os intereses que hai detrás manteñen os seus tentáculos afogando a suposta democracia representativa que temos en Europa, que aos que menos representa é aos cidadáns.



* FRANCISCO ALVAREZ MOLINA, blog No le digas a mi madre que trabajo en Bolsa, e sección “La bolsa y la vida” do programa “No es un día cualquiera” de RNE Radio1


Despertaremos dunha vez e actuaremos para impedir que todo isto siga adiante?

SACADE OS VOSOS CARTOS DOS BANCOS PRIVADOS, XA!!!
DEMOSTRÉMOSLLE AO GOBERNO QUE ESTE SISTEMA FINANCEIRO NON NOS SIRVE!!!

------------------- ------------------------- --------------------- --------------------------


El experto en bolsa Francisco Álvarez Molina* ha denunciado en varias ocasiones las dos varas de medir que aplica el Banco Central Europeo a los bancos y a los estados.
Sin embargo eso puede cambiar facilmente, solo es una cuestión de voluntad política. Es posible, sin modificar los estatutos del BCE, cambiar su funcionamento. Ya varias veces este experto comentó que mientras el BCE presta a los bancos al 1% de interés, los bancos prestan luego a los gobiernos a intereses muchísimo más altos, contribuyendo cada vez máis al empeoramiento de la crisis.
El BCE no puede prestar directamente a los estados, pero sí puede prestar a los organismos públicos de crédito, como el ICO en España, que a su vez podrían prestar a los estados a ese mismo 1%.
Si isto no se hace será porque el poder de los bancos y los intereses que hay detrás mantienen sus tentáculos ahogando la supuesta democracia representativa que tenemos en Europa, que a los que menos representa es a los ciudadanos.


* FRANCISCO ALVAREZ MOLINA, blog No le digas a mi madre que trabajo en Bolsa, y sección “La bolsa y la vida” del programa “No es un día cualquiera” de RNE Radio1


Despertaremos de una vez y actuaremos para impedir que todo esto siga adelante?
SACAD VUESTRO DINERO DE LOS BANCOS PRIVADOS, YA!!!
DEMOSTRÉMOSLE AL GOBIERNO QUE ESTE SISTEMA FINANCIERO NO NOS SIRVE!!!

martes, 8 de mayo de 2012

SUMA E SEGUE I


(En castellano más abajo)
Os rescates a bancos privados con diñeiro público, en toda Europa, xa non se conta por millóns, senón por billons de euros. Diñeiro “tirado” nese burato sen fondo da especulación financeira, que sobrealimenta os petos de algúns, mentres somete ao resto a condicións de vida cada vez peores.
Pois ben, isto suma e segue. O vindeiro venres o goberno sacará un novo decretazo co que pretende inxectar a Bankia preto de 10.000 millóns de euros (segundo os rumores), o que constitúe aproximadamente o 1% do PIB de toda España.

http://economia.elpais.com/economia/2012/05/06/actualidad/1336340204_618780.html

Ata cando imos acudir impasibles a esta desfeita???
Temos que atrevernos a loitar contra o capitalismo dunha vez por todas, e o seu sistema financeiro é un pulmón moi importante.

SACADE OS VOSOS CARTOS DOS BANCOS PRIVADOS, XA!!!
DEMOSTRÉMOSLLE AO GOBERNO QUE ESTE SISTEMA BANCARIO NON NOS SIRVE!!!

Existen alternativas. Banca Ética:
http://www.proyectofiare.com/web/
http://www.coop57.coop/galicia/
http://www.triodos.es/es/particulares/

----------------  ------------------  --------------------  ---------------------

Los rescates a bancos privados con dinero público, en toda Europa, ya no se cuentan por millones, sino por billones de euros. Dinero “tirado” en ese agujero sin fondo de la especulación financiera, que sobrealimenta los bolsillos de algunos, mientras somete al resto a condiciones de vida cada vez peores.
Pues bien, esto suma y sigue. El próximo viernes el gobierno sacará un nuevo decretazo con el que pretende inyectar a Bankia cerca de 10.000 millones de euros (según los rumores), lo que constituye aproximadamente el 1% del PIB de toda España.

http://economia.elpais.com/economia/2012/05/06/actualidad/1336340204_618780.html

Hasta cuando vamos a acudir impasibles a este destrozo???
Tenemos que atrevernos a luchar contra el capitalismo de una vez por todas, y el sistema financiero es un pulmón muy importante.

SACAD VUESTRO DINERO DE LOS BANCOS PRIVADOS, YA!!!
DEMOSTREMOS AL GOBIERNO QUE ESTE SISTEMA BANCARIO NO NOS SIRVE!!!

Existen alternativas. Banca Ética:
http://www.proyectofiare.com/web/
http://www.coop57.coop/index.php?lang=es_es
http://www.triodos.es/es/particulares/

viernes, 27 de abril de 2012

Derecho limitado


(artículo de El País, miércoles 25 de abril de 2012)
http://elpais.com/elpais/2012/04/25/opinion/1335381843_641401.html


"La asistencia sanitaria pública era un derecho universal desde 1986 de “todos los españoles y los ciudadanos extranjeros” que tuvieran establecida “su residencia en el territorio español”. Ahora, con el real decreto aprobado por el Gobierno, es un derecho solo para “aquellas personas que ostenten la condición de asegurado...”
"La Ley General de 1986, que ayer cumplió justamente 26 años, fue una importante conquista social..."

martes, 17 de abril de 2012

Teoría de la agenda-setting




La teoría del establecimiento periodístico de temas de discusión, también conocido por el anglicismo teoría de la agenda-setting  surgió a finales de los años sesenta y se centra en la influencia de los medios de comunicación sobre la formación de la opinión pública, al determinar qué historias poseen interés informativo y cuánto espacio e importancia se les da.
Existen dos niveles dentro de la agenda setting. El primero se refiere a los temas, su hipótesis es que los medios nos dicen sobre qué pensar, en función de lo que incluyen o excluyen en sus contenidos.
El segundo nivel investiga sobre los aspectos o atributos en los cuales enfatizan los periodistas al informar sobre los hechos: su hipótesis es que los medios nos dicen qué pensar.

Para saber más:
http://www.slideshare.net/guest6f24b6/agenda-setting
http://es.wikipedia.org/wiki/Teor%C3%ADa_del_establecimiento_period%C3%ADstico_de_temas

Imagina una mujer que se ama a si misma

Outro regaliño maravilloso da miña amiga Saleta:
fai tempo me chegaron retazos de este poema que quedaron ahí titilenado na cabeza e tras unha pequena labor de investigación cheguei ó texto completo... é precioso, para ler unha frase cada día, rumiala e dixerila en forma de aire renovado... e creo que conten moitas pistas para ser esa muller que queremos ser... ahí va, en forma de regalo primaveral para voçes... e unha recua de bicos sentidos mulleres compañeiras...


Imagina una mujer que se ama a si misma
1. Imagina una mujer que cree que es correcto y bueno ser una mujer. Una mujer que honra su experiencia y cuenta sus historias. Que se niega a soportar los pecados de otros en su cuerpo y en su vida.

2. Imagina una mujer que reconoce las influencias del pasado sobre el presente. Una mujer que ha transitado de principio a fin su pasado. Que ha sanado en el presente.

3. Imagina una mujer que ama a su propio cuerpo.Una mujer que cree que su cuerpo es adecuado, tal como es. Que celebra los ritmos y los ciclos de su cuerpo como un recurso exquisito.

4. Imagina una mujer que acepta su sexualidad como propia. Una mujer que se deleita dándose placer. Que experimenta sus sensaciones eróticas sin vergüenza y sin culpa.

5. Imagina una mujer que adora el cuerpo de la Diosa en su cuerpo cambiante.Una mujer que celebra la acumulación de sus años y su sabiduría.Que se niega a usar su preciosa energía vital ocultando los cambios de su cuerpo y de su vida.

6. Imagina una mujer que tiene acceso a todo el campo de emociones humanas. Una mujer que expresa sus sentimientos clara y directamente.
Que permite que ellos transiten a través suyo tan airosamente como una exhalación.

7. Imagina una mujer que dice la verdad. Una mujer que confía en su experiencia del mundo y lo expresa. Que se niega a postergarse a los pensamientos, percepciones y respuestas de otros.

8. Imagina una mujer que sigue sus impulsos creativos. Una mujer que produce creaciones originales. Que se niega a colorear dentro de las líneas trazadas por otro.

9. Imagina a una mujer que bautiza a sus propios dioses. Una mujer que imagina la divinidad a su imagen y semejanza. Que diseña una espiritualidad personal para guiar su vida diaria.

10. Imagina una mujer que se niega a rendirse a dioses, gurúes y poderes superiores. Una mujer que ha descendido a su propia vida interior. Que mantiene su voluntad en armonía con sus impulsos y sus instintos.

11. Imagina una mujer que está interesada en su propia vida. Una mujer que abraza su vida como maestra, sanadora, y la desafía. Que agradece los sencillos momentos de belleza y gracia

12. Imagina una mujer que es artífice de su propia vida. Una mujer que confía en su presentimiento de lo que es correcto para ella. Que se niega a desvirtuar el formato de su vida para alcanzar las expectativas de los otros.

13. Imagina una mujer que participa en su propia vida.Una mujer que enfrenta cada desafío con creatividad. Que actúa en su propio beneficio con claridad y con firmeza.

14. Imagina una mujer que ha construído una completa e íntegra independencia. Una mujer que está disponible para sí misma. Que elige amigos y amantes capaces de respetar su independencia.

15. Imagina una mujer que se niega a empequeñecer su vida para que otros se sientan mejor.Una mujer que lleve la plenitud de sus años, experiencia y sabiduría a cada relación. Que ansíe que los demás se sientan desafiados y bendecidos por la presencia de ella en sus vidas.

16. Imagina una mujer que asume la igualdad en sus relaciones.Una mujer que ya no cree que es inferior a los hombres y que necesita su salvación. Que ha tomado su legítimo lugar al lado de ellos en la comunidad humana.

17. Imagina una mujer que se niega a usar su preciosa energía vital manejando crisis y conflictos. Una mujer cuyas relaciones profundizan en satisfacción y alegría sin agotarla. Que elije amigos y amantes con las habilidades necesarias para navegar a través de los desafíos de la vida.

18. Imagina una mujer que valora a las mujeres de su vida.Una mujer que se sienta en círculos de mujeres. A quien se le recuerdan las verdades sobre sí misma cuando ella las olvida.

19. Imagina una mujer que ha renunciado al deseo de seguridad intelectual y aprobación. Una mujer que efectúa una poderosa afirmación con cada palabra que pronuncia, y con cada acción que emprende. Que defiende para sí misma el derecho de reordenar el mundo.

20. Imagina una muje
r que ha crecido en conocimiento y amor a sí misma.
Una mujer que ha jurado fidelidad a su propia vida y a sus capacidades. Que permanece leal a sí misma. Sin importar lo que suceda.

Imagínate a ti misma como esa mujer.



Patricia Lynn Reilly

BANCOS E DÉBEDA




Noutro comentario deste blog falaba do descaro con que os bancos reparten beneficios mentres esquilman aos que teñen menos posibilidades de defenderse. Por certo que tamén os repartiron o mesmo ano que se lles fixo unha enorme inxección de diñeiro público, que agora xustifica todo tipo de recortes sociais, educativos, sanitarios, laborais, etc. Máis tarde o banco central europeo seguiu facendo inxeccións financeiras, que en boa parte foron a parar aos bancos españois, e que se converterán en débeda que todos e todas nós estaremos obrigadas a pagar.
Este mecanismo non nos é descoñecido ás persoas e organizacións que levamos anos denunciando a gran mentira da débeda externa dos países pobres. Esa mal chamada débeda foi creada dun xeito similar, seguindo os intereses dos poderes económicos do momento, e non como unha axuda a eses países, cuxas poboacións nunca se beneficiaron dela. A cuantía do prestado e os elevados intereses impostos unilateralmente sangran a esas poboacións desde entón e permiten unha inxección de osíxeno constante aos executores, reforzándoos no seu poder e aumentando de xeito continuo as súas ganancias.
Mentres as consecuencias do capitalismo feroz se cebaban cos países do Sur, a distancia das nosas casas e familias, resultaba difícil que unha maioría da poboación fora receptiva ás mensaxes de advertencia e mobilización contra as causas da pobreza, contra a débeda externa dos países empobrecidos, etc. Agora que a situación se extende e nos afecta, seguiremos mirando para outro lado?

viernes, 9 de marzo de 2012

Discriminación Positiva e Competitividade


Nun artigo que lin recentemente, falábase dun experimento sobre a eficacia da discriminación positiva á muller. A miudo lemos e escoitamos argumentos a favor ou en contra da aplicación de normas neste senso. Coido que é necesario incidir nos resultados, máis aló dos presupostos iniciais desde os que defendamos unha ou outra postura. Segundo este experimento, “son efectivas as políticas para promover a competitividade feminina; e non merma o rendimento do grupo”, e dicir, que non resultan perxudicados os homes en xeral, e polo tanto o grupo no seu conxunto.
Pero, a maiores disto, quero destacar as conclusións que sacan estes investigadores sobre as causas da situación: “O papel da muller na familia e a discriminación no mercado laboral foron as explicacións tradicionais para a brecha de xénero na ocupación de homes e mulleres no mundo laboral, sinala Villeval. Pero a iso engádese outra hipótese: a menor tendencia das mulleres a asumir riscos e a competir en comparación cos homes”.

Deixando claro que o experimento se basea nunha competición sobre aritmética, e que, polo tanto non lle é de aplicación o que a continuación suscribo, quería coller esta afirmación únicamente para suxerir que afondemos un pouco máis no que habitualmente significa a competitividade na nosa sociedade.
Non comparto esa afirmación de que as mulleres temos menor tendencia a asumir riscos —en xeral, non no ámbito de experimento—. Quen ven asumindo todos os riscos da familia e os seus coidados dende sempre? O que algunhas non queremos asumir non son os riscos, senón a vergonza de ser as causantes de tantas situacións de desprezo e inxustizas que se xeran gracias a esa alardeada competitividade, que tan ben lles veñen aos empresarios sen escrúpulos para enriquecerse aínda máis; ou a aqueles que gustan de impoñer criterios alardeando das democráticas maiorías en partidos políticos, sindicatos ou asociacións.
Hai tempo que o feminismo identificou esta diferencia de comportamento entre o xénero feminino e o masculino (aquí non se trata de sexos, senón de xénero, o que implica uns determinados condicionantes sociais e conductuais). Porén, coido que habería que matizar bastante. Recollo a postura do feminismo da diferencia cando afirma que as mulleres (e os homes, por suposto) podemos e debemos reivindicar o dereito a facer as cousas doutro xeito. Hai unha impresión xeralizada, absolutamente patriarcal e típicamente capitalista, de que a competitividade é boa en si mesma. Calquera tipo de competitividade. Non estou dacordo. Cando se trata dunha competencia sana e xusta, na que cada quen mostra as súas mellores aptitudes para un posto ou unha actividade, iso é bon para todo o grupo; pero cando nos referimos a esa competitividade feroz na que todo vale, sin ter en conta que as persoas deberían estar por riba das ganancias económicas, ou onde a posición se aproveita para a subordinación e o desprezo dos demais, entón rivindico o dereito, e ata a obriga, de dicir que non, que iso non queremos facelo. O que aínda segue pendente é darlle valor social e xeral a esta reivindicación.

* Outro artigo referente a este estudio.

jueves, 8 de marzo de 2012

Contos feministas para un 8 de marzo ...e para todo o ano


Déixovos aquí estos Cuentos para antes de despertar, de Nunila López Salamero e Myriam Cameros Sierra. Podes coñecelas mellor a través do seu blog.



Hoxe, 8 de marzo, na Praza da Soidade de Lugo, fixemos unha lectura compartida do seu anterior libro: La cenicienta que no queria comer perdices.

"...Y le dió por reirse de si misma, de lo inocente que había sido pensando que un príncipe la salvaría. Después de años viviendo con uno, se dió cuenta que los príncipes no te salvan... tampoco los camioneros, ni los discjokeys, ni las pasteleras... dejó de sentirse culpable, se perdonó y se dió cuenta que la única capaz de salvarte... eres TU MISMA"

domingo, 4 de marzo de 2012

EXECUCIÓN DE HIPOTECAS? NON. ROUBO.


Hai uns días lin un artigo sobre as execucións hipotecarias, un máis dos moitos que este tema provoca, e que a propia autora cualifica como “un xeito moi realista de describir os desahucios por impago das cotas das hipotecas”.
O artigo titúlase “O inferno e as boas intencións”, por Sol Gallego-Díaz (El País, 26/02/12)
Ademais de dar algúns datos escalofriantes, aos que xa estamos tristemente acostumados, a autora comenta que “a dación en pago da débeda hipotecaria parece que prantexa en España moitos problemas legais, aínda que sexa perfectamente asumible noutros países do noso entorno” e, en calquera caso, indica que esta medida estase a comentar nos últimos tempos no noso país, só como unha posibilidade arbitrada pola boa vontade do banco!!! ... pero, iso existe???

Sexamos algo máis radicais (marabillosa palabra, a miúdo denostada, que nos induce a ir á raíz dos problemas). Chamemos ás cousas polo seu nome.
Cando alguén de nós vai a unha tenda a devolver algo, que teña mercado con anterioridade, poden pasar varias cousas: no mellor dos casos que nos devolvan o diñeiro; noutras ocasións, e isto adoita estar indicado previamente, poden darnos un vale polo diñeiro gastado, que teremos que volver utilizar no mesmo establecemento; ou, no peor dos casos, poida que non nos recollan o obxecto, si consideran que era o pactado, que non está en boas condicións, que está usado, ou que pasou demasiado tempo desde a súa compra.
Poida que non sempre nos pareza moi xusta a opción elixida polo vendedor, pero qué nos parecería si, ademais de negarse a restituírnos o diñeiro, tampouco nos dan a opción do vale de compra, e nos obrigan a devolverlles a mercancía en cuestión; e que, no caso de que o pago se tivera establecido en cómodos prazos, teñamos que seguir pagándoos, agora dun xeito algo máis “incómodo”, sen dúbida; e que, ademais nos tilden pouco menos que de delincuentes, porque terán que poñer á venda de novo a mercancía cun desconto, o cal non lles permitirá conseguir outra ganancia igual ca anterior pola mesma mercadoría?
Hai alguén que non considere que isto sería un abuso? Entón, porque no caso dos bancos se permite e parece de todo punto imposible mudar esta situación?

Estase a falar de que a perda da vivenda debería saldar a débeda co banco, e nin sequera isto admiten os señores banqueiros.
Isto debería ser así, efectivamente, nos casos en que as cotas satisfeitas teñan sido moi poucas. Pero qué pasa coas persoas que teñen pagada a maior parte da hipoteca, o banco se lles queda coa casa, e aínda teñen que seguir aportando o que lles resta? Pagan o valor de mercado da vivenda, sempre moito máis alto que o custe real da mesma, (do mundiño da construción tamén habería moito que falar e deste sistema que só protexe a banqueiros, construtores, usureiros e demais calaña); dicía que pagan o valor de mercado da vivenda, ademais de contribuír a unha enorme ganancia para o banco en forma de intereses abusivos, e ao final están na rúa, sen diñeiro, sen casa, sen traballo (xa que por algo chegaron a esa situación) e mentres tanto o banco segue a repartir ano tras ano substanciosos beneficios entre os seus accionistas.
Neses casos o banco debería restituír a cuantía de capital aportado pola vivenda, posto que se queda co ben e xa cobrou puntualmente os intereses polo diñeiro prestado. Calquera outra opción é un roubo. Tamén deberían estar controladas esas subastas nas que os bancos venden as vivendas a “suertudos” e informados compradores oportunistas, por un valor irrisorio. Si todo isto estivera regulado doutro xeito, probablemente eses mesmos bancos serían moito máis receptivos a aceptar as medidas que a autora do artigo apunta, e que se dan noutros países, como flexibilizar as cotas da hipoteca, en vez de usurpar un ben que o banco non necesita para nada e que a continuación malvende.

As solucións a esta situación non van a virnos dadas desde as instancias do poder, tanto o económico como o político, posto que este último hai tempo que está supeditado ao primeiro; de modo que si queremos que algo mude, non nos queda máis remedio que afrontar a situación como persoas afectadas e ser nós mesmos, os cidadáns e cidadás de a pé, os que loitemos por cambiar as cousas. O primeiro paso para facelo é ser consciente da situación e identificar claramente aos culpables e ás vítimas, que moitas veces se confunden nas mensaxes enviadas desde o poder; organizarnos, e ter a carraxe de actuar e non seguir neste letargo infinito, esperando a ver de onde nos vai vir o seguinte golpe.

jueves, 26 de enero de 2012

Katiuska. Un conto agrícola.

Saleta suxírenos un vídeo... e déixanos as súas sensacións...


videacodelosquedaemociónyescalofríos...

katiuskaskatiuskaskatiuskaskatiuskaskatiuskaskatiuskaskatiuskaskatiuskaskatiuskas rojas chusvaqueroverde parapercorrer o novomundo... daltónica... cócorazónporfora eastripaspordentro para saltar-os-charcos e pisar-terra-fertil... chofchofchof!!!!

fertilizar-paraugasrotosetóxicosconchapapote de hilillosfosforitosdeazulpetróleo... tacones clavadosterra... a lei PETO virá por min... por contar o mirado... pois aquí a espero... pacienteimpacientedecabezadifusa

un día me dixeste... que o fin do mundo nos pille danzando entre grelos... e eu agora creo na señoria Rottenmeyer... que nos pille bilando pois


in-
men-
so




Saleta.


"Katiuska. Un conto agrícola." é un vídeo de Antón Coucheiro Faílde.

Agua. Río. Botas verdes, prados verdes. Katiuska sale de un cómic de Manara para mirar, para observar como un animal, para ver a los paisanos bailar la tierra y a los químicos plantar paraguas. Agua limpia que se pudre. El dinero, la concentración parcelaria, las subvenciones, la mezquindad y los contaminadores se alían para plantar otro elemento en la tierra: el fuego.
Katiuska es una alegoría sobre la naturaleza, un cuento narrado con el lenguaje de la video-danza.

martes, 17 de enero de 2012

A doctrina do shock

A semana pasada emitiron na televisión española o documental “A doctrina do shock”, baseado na novela do mesmo nome de Naomi Klein.
Ver documental completo.
Tal como se describía na presentación, este traballo evidencia unha corrente antidemocrática que se iniciou nos anos 50 e que abarca distintos campos de actuación: o ideolóxico, o militar, o psicolóxico e, sobre todo, o económico. E denuncia os efectos desastrosos da escola neoliberal de Chicago, cuxas consignas se ensaiaron, por primeira vez, nos rexímenes dictatoriais de Chile e Arxentina nos anos 70. Con posterioridade, baixo os mandatos de Reagan e Tatcher penetraron no primeiro mundo e os seus efectos chegan ata os nosos días, coa crise na que estamos inmersos.
A doctrina do shock representa o saqueo absoluto dos bens públicos e os dereitos das persoas, e a imposición de medidas ultraliberais, aproveitando os momentos de desastres (sunamis, terremotos, 11S) ou provocando guerras como a de Irak.
Nos mesmos días que emitían este documental fixeime nunha entrevista do xornal “El País” a unha líder do movemento estudiantil de Chile, Camila Vallejo que, con só 23 anos, parece ser unha esperanza para moitas persoas do seu país, o cal non deixou de sorprenderme.
Ver artigo completo (El Pais, domingo 15 de xaneiro de 2012).
Aínda con toda a información que temos, seguimos de brazos cruzados, seguimos a necesitar doutras persoas que se movan por nós. Non nos sentimos con forzas ou capacidades para loitar polo noso, pero queremos que outros o fagan por nós. Nas súas propias palabras: “Sinto unha carga moi grande. A xente quere que teña resposta para todo e teñen a expectativa de que vou a cambiar Chile, eu soa. Na rúa grítanme: Os apoiamos, non nos abandonen! Pero a responsabilidade, chucha, é de todos. Eu son só unha moza de 23 anos...”
E segue comentando outras cousas interesantes: “...a xeración que viviu a flor de pel ese periodo (a dictadura e a represión salvaxes) quedou traumatizada... E por esa razón, xa chegada a democracia, comezou a reinar o individualismo e a idea de que é mellor non meterse en política...” “...a tensión que hoxe en día existe é neoliberalismo versus democracia...” “Isto non se resolve con que eu sexa candidata, da igual. O verdadeiro desafío é que debe haber xente disposta a cambiar a correlación de forzas nos espazos onde se toman as decisións. Si non nos gusta cómo funcionan as cousas, temos que facernos cargo. Debemos disputar o Parlamento para que sexa realmente representativo e non estea ocupado por burócratas” “Penso que o desenvolvemento dos países do Norte se produce grazas ao subdesenvolvemento dos países do Sur... Sempre ten que haber sitios saqueados par que outros disfruten do pracer dos excesos...”

jueves, 5 de enero de 2012

S.O.S. PARKE

A mal chamada crise ataca aos de sempre e deixa impunes aos causantes, coma sempre.
Acaban de desaloxar ás persoas que estaban en folga de fame na catedral de Valencia, en protesta pola destrución do proxecto social do Parke Alcosa, en Alfafar (Valencia), debido a que a administración no lles paga o que lles debe, que ascende a 400.000 euros.
...claro que cos "gastos" que ten a administración valenciana
...como vai pagar!!!

http://www.rebelion.org/noticia.php?id=141345

Podedes seguir a súa loita, e moitas outras, na páxina de Baladre:
http://coordinacionbaladre.org/

miércoles, 4 de enero de 2012

La economía del miedo

Extractos do artigo publicado en El País sobre o libro "La economía del miedo" de Joaquín Estefanía.

 “La economía del miedo”. Joaquín Estefanía. Ed. Galaxia Gutemberg. Prezo: 21 euros.

O autor explica cómo o temor cidadán contribúe á dominación por parte dos mercados.

“El temor ha sido siempre uno de los aliados más fieles del poder, que intenta que la población viva inmersa en él. La creación artificial de atmósferas de miedo obliga a los ciudadanos a blindarse frente a los contextos sociales. El miedo que anida en el cerebro quebranta la resistencia, genera pánico y paraliza la disidencia; no hay poder en la Tierra que no haya confiado en alguna forma de terror...

...Surge así lo que algunos han denominado la ideología del miedo, definido en el Diccionario de la Lengua Española de la Real Academia como una “perturbación angustiosa del ánimo por un riesgo o daño real o imaginario”...

...El miedo no solo como construcción social sino también ideológica. Como es omnipresente y está arraigado, produce desconfianza y conflicto con el “otro”, al que se atribuye la culpa de lo ocurrido o de lo que puede acontecer, y genera, por tanto, la necesidad de protegerse de él. Esa es la ideología del miedo, que llega a través de sus transmisores, los “fabricantes de miedo”, muy vinculados en la contemporaneidad a los medios de comunicación de masas y a la información, comunicación y propaganda que se transmite instantáneamente a través de Internet...

... El sociólogo francés Michel Wieviorka, declara en la prensa: “En una situación de crisis los actores están cansados y las dificultades para sobrevivir provocan situaciones difíciles que rebajan la moral. La violencia y la conflictividad son más frecuentes cuando hay dinero y recursos. Pero cuando empieza la crisis la gente no entiende bien lo que pasa y está a la espera. El conflicto surge siempre que hay dominadores y dominados, pero en caso de crisis es todo el sistema el que no funciona, se crea desánimo y por eso no hay más conflicto. Existe un estudio muy famoso de la pequeña ciudad austriaca de Marienthal, muy industrial y con un partido socialdemócrata fuerte, que en los años veinte era muy conflictiva. Pero llega la crisis del 29, la capacidad de revuelta de la clase obrera desaparece y se entra en un estado de debilidad que incluso impide pensar. El siguiente paso fue el ascenso del nazismo”...

... El historiador y crítico social norteamericano Christopher Lasch, escribió en 1979: “Tras el torbellino político de los años sesenta, los ciudadanos sociales se repliegan a cuestiones meramente formales. Sin esperanzas de mejorar su vida en ninguna de las formas que verdaderamente importan, la gente se convenció de que lo importante era la mejoría psíquica personal: contentarse con los sentimientos, ingerir alimentos saludables, tomar clases de ballet o danza del vientre, imbuirse de la sabiduría oriental, caminar sin fin, trotar, aprender a relacionarse, superar el miedo al placer. Inofensivas en sí mismas, estas búsquedas, cuando son elevadas a la categoría de programa y se encumbran en la retórica de la austeridad y la apertura de las conciencias, implican un alejamiento de la política y un rechazo del pasado reciente”...”

Artígo completo:

http://politica.elpais.com/politica/2011/11/26/actualidad/1322338834_277423.html